A túa man que descobre a saída do universo presidiario no que el tantos el habitan acoirazados en razón caparazóns capa razón e pechaduras de telenovela coma galáns de folgos escasos fume xunguido de xofre samesuga que sempre mancan matan todo sobre todo a alegría que lles falta.
A túa man donicela liberada que fai voda coa miña porque quere.
A túa man que xa non se arrastra porque soubo matar ao verme bigotudo que te pensaba súa en usufruto dinerario compreiche un día es miña ou de ninguén que pensabas que era isto do amor eterno.
A túa man delicada e dedicada que ten dedos que me deixan sentir os teus ósos un día golpeados hoxe por fin ceibos coma violíns que dóces proclaman a sinfonía das améndoas e das bocas namoradas orgullo de seu corazón de seu.
A túa man que se alza para sinalar co dedo, non me toques nin me mires.
A túa man enlazada á miña
anunciando
a república da vida.
Source: 2011-2013
Sen comentarios